English
Οι λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος από τις πιο απλές (κοινό κρυολόγημα, απλή γρίπη κλπ) έως τις περισσότερο σοβαρές (λαρυγγίτις, βρογχίτις, πνευμονία κλπ) συνεχώς αυξάνονται (και πιθανώς μελλοντικώς δεν θα ελέγχονται), ταλαιπωρώντας τον πληθυσμό και ανησυχώντας την επιστημονική κοινότητα. Η εισβολή του αντιβιοτικού σαν το φάρμακο – θαύμα προ 50ετίας, και η επικράτηση του, ως του κατ’ εξοχήν αιτιολογικού θεραπευτικού μέσου της σημερινής επίσημης ιατρικής, μετατρέπει την άκρατη αισιοδοξία των πρώτων χρόνων σε επερχόμενη μελλοντική απόγνωση, το όνειρο σε εφιάλτη. Η ανθεκτικότητα των μικροβίων συνεχώς δυναμώνει, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα το βαρύ πυροβολικό της συμβατικής ιατρικής χημειοθεραπείας.
Η Ομοιοπαθητική, ένα επιστημονικά ολοκληρωμένο και καταξιωμένο στο χρόνο ιατρικό σύστημα, (φύση και άνθρωπος, πείραμα και απόδειξη), με νόμους και αρχές, ήταν, είναι και θα είναι η λύση και σ’ αυτά τα προβλήματα υγείας. Τα φάρμακά της, αυτούσιες ουσίες της μητέρας γης, απολύτως φυσικά, χωρίς χημικές προσμίξεις, επενεργούν άμεσα, με ήπιο και ασφαλή τρόπο χωρίς παρενέργειες, με άριστο, σύντομο και μόνιμο αποτέλεσμα.
Επικρατεί η άποψη, ότι η Ομοιοπαθητική συνιστάται μόνο σε χρόνιες παθήσεις και δη σε ελαφρές ψυχολογικές διαταραχές. Αυτό σαφώς είναι εσφαλμένο, αν όχι εσκεμμένο. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός στην καθημερινή του ιατρική πράξη αντιμετωπίζει όλες τις οξείες καταστάσεις σε χρόνο σύντομο και περιεκτικό.
Η αναλυτική κλινική εξέταση και μερικές ενδεχομένως επιπλέον ερωτήσεις, αποτελούν το ομοιοπαθητικό ιστορικό – εικόνα του ασθενούς, για την επιλογή του ενδεικνυόμενου ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Πολλές φορές, σε επείγουσες συνθήκες, μια ματιά μπορεί να φτάνει για την ομοιοπαθητική διάγνωση και η απόφαση του αναγκαίου φαρμάκου είναι άμεση.
Εν προκειμένω, στις λοιμώξεις του αναπνευστικού, σε ένα κρυολόγημα, μια γρίπη, μια βρογχίτιδα ή πνευμονία, η ομοιοπαθητική αγωγή χορηγείται άμεσα και άμεσο είναι και το αποτέλεσμα. Τα πάντα ασφαλώς εξαρτώνται από την εμπειρία και την ικανότητα του ομοιοπαθητικού γιατρού. Σε πιθανή περίπτωση ανεπάρκειας ευκρινών κλινικών στοιχείων ή ακόμα και έλλειψης επαρκούς γνώσης του θεράποντος γιατρού, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο κρίνεται αναγκαίο, θα χρησιμοποιηθεί όποιο μέσο ή φάρμακο, μη εξαιρούμενης βεβαίως και της αντιβίωσης. Αυτό όμως είναι η εξαίρεση στον κανόνα και συνήθως πάνω από 90% των περιπτώσεων το ομοιοπαθητικό φάρμακο αρκεί για να επαναφέρει την διαταραγμένη υγεία του ασθενούς. Το αντιβιοτικό είναι ασφαλώς ένα χρήσιμο όπλο στα χέρια κάθε γιατρού, ωστόσο μπορεί να είναι στο “δεύτερο μέτωπο” και επομένως να χρησιμοποιείται συμπληρωματικά. Μάλιστα, σε μια εποχή πολυφαρμακίας και “ευκολοφαρμακίας”, θεραπευτικών αδιεξόδων και μικρο-μακρο-πρόθεσμων παρενεργειών, ο δρόμος για την ομοιοπαθητική θεραπευτική λύση είναι όχι μόνον ανοιχτός, αλλά και αναγκαίος.
