Δερματικές μυκητιάσεις

ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΜΥΚΗΤΙΑΣΕΙΣ

Το καλοκαίρι έρχεται και σε όλους δημιουργεί μιά διάθεση ευχάριστης προσμονής για ξεκούραση, χαλάρωση, διασκέδαση κλπ.
Δεν είναι λίγοι όμως αυτοί που το αντιμετωπίζουν και με λίγο ή πολύ σκεπτικισμό και άγχος. Η “απαραίτητη” ή και “αναγκαστική” έκθεση γυμνών μερών του σώματός τους στα “βλέμματα” του ήλιου αλλά και στα βλέμματα των άλλων, σκιάζεται από μιά γνωστή ή επερχόμενη απειλή ! : Toυς μύκητες !
Τους μύκητες, κυρίως εκείνων των οποίων η δράση και η σφραγίδα, φαίνεται !
Οι μύκητες είναι μικροοργανισμοί που ανήκουν στο φυτικό βασίλειο και χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, τα σαπρόφυτα και τα παράσιτα. Τρείς είναι κυρίως οι δερματικές διαταραχές που προκαλούν : Δερματοφυτίες (προσβάλλουν τριχωτό κεφαλής, δέρμα και νύχια), καντιντιάσεις (βλεννογόνους, δέρμα, και συστηματικές διαταραχές) και η ποικιλόχρους πιτυρίαση (δέρμα).
Ολες είναι λίγο ή πολύ μεταδοτικές αλλά και επίμονες, ενώ η θεραπεία τους με χημικά φάρμακα είναι πρόσκαιρη και συμπτωματική.
Η περισσότερο γνωστή και διαδεδομένη μυκητίαση, η οποία απασχολεί κυρίως την αισθητική πλευρά των περισσοτέρων ανθρώπων και η οποία φαίνεται κυρίως το καλοκαίρι, είναι η ποικιλόχρους πιτυρίαση. Πρωτοεμφανίζεται ως καφεγαλακτόχρωμες κηλίδες με πιτυρώδη απολέπιση και εντοπίζεται στους ώμους και θώρακα αλλά και την πλάτη, τον κορμό και τους βραχίονες, ακόμη και το πρόσωπο, ιδιαίτερα μετά από ηλιοθεραπεία. Δημιουργεί “πονοκέφαλο” έως “πανικό” στους αισθητικά ευαίσθητους, ηλικιακά νέους, συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα στο ωραίο φύλο (που το αναγκάζει να αισθάνεται, και με το δίκιο του, λιγότερο ωραίο).
Μυκητιάσεις Ποιοί είναι όμως οι παράγοντες που ευνοούν την ανάπτυξή τους; Είναι μόνον η υπερέκκριση ιδρώτα και σμήγματος και το θερμό κλίμα ; ή και η πεσμένη αντιδραστική ικανότητα, η αμυντική εξασθένιση του οργανισμού;
Η Ομοιοπαθητική άποψη, φιλοσοφία και πρακτική, αποδεικνύει ότι ένας καλά οργανωμένος αμυντικός μηχανισμός, μιά ισχυρή ζωτική δύναμη, αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε “εισβολέα”. Δεν ευνοεί την ανάπτυξη και πολλαπλασιασμό των μυκήτων, διότι διατηρεί την δυναμική κατάσταση ισορροπίας, της υγείας, στον κάθε οργανισμό. Ενώ, στην περίπτωση που εγκατασταθούν σε ένα πεσμένο οργανισμό το ομοιοπαθητικό φάρμακο αποτρέπει περαιτέρω ανάπτυξη, αλλά και απομακρύνει τον βλαπτικό παράγοντα λόγω της ισχυροποίησης του αμυντικού συστήματος που επιφέρει. Το να χορηγούμε απλώς χημικά αντιμυκητιασικά φάρμακα με σκοπό την καταστροφή των μυκήτων δεν εξασφαλίζει την μόνιμη θεραπεία, διότι η αμυντική ικανότητα του οργανισμού παραμένει χαμηλή με αποτέλεσμα μόλις εξαντληθεί η δράση του φαρμάκου οι εναπομείναντες μικροοργανισμοί τείνοντας να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν, επανέρχονται, δημιουργώντας τα ίδια συμπτώματα.
Αν και, γενικά, τα περισσότερα από τα ομοιπαθητικά φάρμακα δεν έχουν άμεση μυκητοκτόνο δράση, έχει παρατηρηθεί ότι η εφαρμογή μερικών από αυτά σε τοπικό επίπεδο, υπό μορφή αλοιφών ή λοσιόν, έχει θετικά αποτελέσματα, επιφέροντας ανακούφιση και δημιουργώντας τις προυποθέσεις για συντομότερη απαλλαγή από αυτούς τους επίμονους μικροοργανισμούς.

Την ομοιοπαθητική θεραπεία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι την εμπιστεύονται και την επιλέγουν ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση, όχι μόνον για προβλήματα μυκητιάσεων, αλλά και γενικότερα προβλήματα υγείας. Και αυτή την προτίμηση του κόσμου, την οφείλει στην αποτελεσματικότητά της